pdf+ دانلود رایگان کتاب روزی روزگاری فوتبال

درباره کتاب:

حمیدرضا صدر صورت ی آشناشده است ی عرصه ی فوتبال و تحلیل گر نام آشنای سالیان دراز این ورزش است که در کتاب روزی روزگاری فوتبال از تجربیات و اطلاعات خود استفاده کرده و به خوبی از نظر جامعه شناسی به آن پرداخته هست.

چهارده فصل این مجموعه مطالبی است راجع به فوتبال کشور عزیزمان ایران و دنیا که هریک از فصل ها به اوضاع ورزش فوتبال در یکی از سرزمین ها یا کشورهای دنیا تخصیص داده شده است یافته هست. تاریخچه فوتبال ملی و باشگاهی، قهرمانی ها، جنبه های اجتماعی و سیاسی فوتبال و معرفی بعضی از بازیکنان مشهور از جمله مباحث این کتاب است.

pdf+ دانلود رایگان کتاب روزی روزگاری فوتبال

نویسنده در مقدمه این کتاب می نویسد: «شادیو اشک فوتبال برایم بازتابی از زندگی یافت. زندگی سرشار از درگیری و مبارزه در منگنه زمان. نود دقیقه یا صد و بیست دقیقه، که به هر حال تمام می شد تا بازی بعد، تا فصل بعد، تا تورنمنت بعد. فاصله پیروزی و شکست، امید و ناامیدی در ضربه های پنالتی گاهی سر سوزنی می شد. آینده بازی ها گاهی با طرح و نقشه رقم خوردند و گاهی با تصادف و اقبال. گاهی با پشتکار، گاهی با وقت طلبی. گاهی با ریاضت، گاهی با شکیبایی. گاهی با شور نوجوانی، گاهی با تجربه بزرگ ترها. فوتبال فقط به مردان نیرومند تعلق نداشت. فوتبال به عزتنفس چنگ می زد، به امید. کوچک های بی مقدار می توانستند گاه وبی گاه شاخ غول های پرتکبر را بشکنند. کاری که کره شمالی با ایتالیا در ۱۹۶۶ کرد، کشور عزیزمان ایران با اسکاتلند در ۱۹۷۸، الجزایر با آلمان در ۱۹۸۲، عربستان با بلژیک در ۱۹۹۴، سنگال با فرانسه در ۲۰۰۲ و یونان با همه غول های اروپا در ۲۰۰۴. اگر صبور می ماندی وقت ولو ناچیز چنگ زدن به پیروزی در فوتبال مهیا می شد. اینهمان آوردگاهی بود که خوشبختانه نیرومند ترها هر لحظه برنده نمی شدند. اینهمان آوردگاهی بود که کوچک ها و بی مقدارها هم شانسی جهت پرواز داشتند.»

نویسنده در بخشی از این کتاب راجع به نژادپرستی در فوتبال برزیل می نویسد:

دانلود رایگان pdf کتاب روزی روزگاری فوتبال نوشته (ترجمه) حمیدرضا صدر چشمه خرید

«سیاهان راه یافته به {باشگاه} فلومیننس هیچ گاه سیاه بودن و زنگی خوانده شدن را فراموش نکردند. نخستین رنگین پوست معروف، کارلوس آلبرتو، سیاه دورگه ای بود که در 1916 به این تیم پیوست. او جهت همرنگ شدن با همبازیانش، پیش از شروع دیدارها، نوعی پودر برنج به صورتش می مالید تا رنگ صورت اش را روشن تر سازد. ولی با جاری شدن عرق طی دقایق اولیه دیدارها، سپیدی صورت اش زدوده می شد و تیرگی طبیعی اش برجسته تر. فریاد استهزا آمیز طرفداران تیم های برابر که یکصدا او را «پودر صورت، پودر صورت» خطاب می کردند، نه فقط لقب او یا کلوب فلومیننس بلکه طعنه ای به همه سیاهان بود.

فلومیننس آخرین کلوب برزیلی بود که بازیکنان سیاه را پذیرفت. بعدها هم که سیاهان پرشماری، به ناگزیر، به این تیم رسوخ کردند، به تمسخرگرفتن سیاهان در فرهنگ کلوب و طرفدارانش باقی ماند. طرفداران فلومیننس هنوز هم با پودر خاص ای اشخاص خود را سپید کرده و روی سکوها به تماشا می نشینند. فلومیننس به عنوان باشگاهی برآمده از بطن آرستوکراسی و سرمایه داری ریودوژانیرو در ابتدای قرن به وسیله آرتور کاکس انگلیسی تاسیس شد و حضور انگلیسی ها در این تیم، فاصله عمیق آن از اجتماع بزرگتر سیاه را خاطر نشان می کرد…»

حمیدرضا صدر متولد مشهد، استاد دانشگاه و روزنامه نگار و فعالیت روزنامه نگاری او در زمینه نقد سینما و فوتبال هست. معمولاً به عنوان کارشناس به برنامه های صدا و سیما دعوت می‏شود. صدر دانش‎‏آموخته کارشناسی اقتصاد و کارشناسی ارشد شهرسازی از دانشگاه پایتخت کشور عزیزمان ایران و مقطع دکترا از دانشگاه لیدز است و هم اکنون در رشته سینما در دانشکده هنرهای قشنگ تدریس می کند.

قسمت هایی از کتاب :

pdf+ دانلود رایگان کتاب روزی روزگاری فوتبال

از مقدمه

ما شیفته های فوتبال خیلی چیزها را فدای فوتبال کرده ایم. ما شیفته های فوتبال علی رغم آن چه به نظر می رسد آن قدرها هم مهربان نیستیم. اعتراف می کنم بارها و بارها تماشای فوتبال را به هم صحبتی با دختر دلبندم ترجیح دادم. آن هم جهت تماشای بازی هایی که ملال آور بودند و پرت. بازی های بی اهمیتی که می دانستم گلی از دروازه ای نمی گذرد و نگذشت. بازی هایی که می دانستم ضربه تماشایی به توپ نخواهد خورد و نخورد. بازی هایی که نباید آنها را بیاد آورم، آیا که هیچ توصیه بیاد آوردنی ندارند، ولی بیاد می آورم. و متاسفانه خیلی اطلاعات بی مصرف دیگر را. صحنه های گل های بی اهمیت را. دقایق گل های زده شده است را. نام بازیکنان کوچک را.

از فصل اول: روزی روزگاری امجدیه

…آن جا امجدیه بود. منزل تو و منزل خیلی های دیگر. خرامیده وسط شهر، محصور بین چهار خیابان، قلب طپننده ای در خیابان روزولت پیش از انقلاب و خیابان مفتح بعد از انقلاب. با سکوهای نزدیک به زمین که صدای ضربه زدن توپ را می شنیدی. صدای فریاد بازیکنان، نق زدن مربی ها را، و سوت داورها را. منزل تو می توانست بین بیست و پنج تا سی هزار نفر را در خود جای دهد. منزل تو پنج شنبه جمعه های شلوغی داشت. منزل تو برغم بضاعت کم ( چند باری در بخش هایی روی سکوهای چوبی در ارتفاعی اوج می نشستی و از لای الوارهای چوبی زیر پایت را نگاه می کردی و سرت گیج می رفت ) میهمان نواز بود و جهت اهالی اش فاخر به نظر می رسید…

دانلود رایگان pdf کتاب روزی روزگاری فوتبال نوشته (ترجمه) حمیدرضا صدر چشمه خرید

از فصل دوم: کشور عزیزمان ایران

هنگامی که بازیکنان ایرانی با جامه قرمز و بازیکنان آمریکایی با لباس سپید پا به میدان گذاشتند همه چیز در کشور عزیزمان ایران متوقف شده است بود. میلیون ها ایرانی نیز درسراسر دنیا پای تلویزیون نشسته بودند تا نبرد بزرگ را تماشا کنند. علی رغم همه آن زمینه های پرتنش، اعضای دو تیم با آرامش و لبخند به استقبال هم شتافتند. فیفا آن روز را "روز بازی جوانمردانه" خواند و بازیکنان دو تیم کنار هم تصویری به یادگار انداختند. هدایای پرشماری که احمدرضا عابدزاده، کاپیتان تیم ایران، به کاپیتان تیم ملی آمریکا داد، از دسته گل تا صنایع دستی ایران، تصویر کلیشه ای از ابراز دوستی به شیوه ایرانی ها بود، و درعین حال به تصویر سیاه و منفی رسانه های غربی از ایرانیان بی اعتنا ماند. اورس مه یر، داور سویسی، در سوتش دمید و مردم سراسر دنیا با به حرکت درآوردن توپ دریافتند ایرانی ها بسان سایرین هستند. دریافتند از خشونتی که به آن ها نسبت می دهند نشانی نیست. به زانو درآوردن برابر ایالات متحده پیروزی ملتی بود که فرصتی جهت عرضه شایستگی هایش در ویترین بین المللی پیدا نکرده بود.

از فصل چهارم : اسپانیا

می گویند هر اسپانیایی اهل فوتبال، آدم اهل سیاست هم هست. می گویند می توان دوره های سیاسی اسپانیا را با فوتبال، رویکرد کلوب ها، تصویر العمل دولت و احساسات تماشاگران تبیین کرد. تاریخ معاصر اسپانیا آمیزه ای از دیکتاتوریسم و آزادیخواهی و البته ناآرامی در همه سال ها، چه جنگ و چه صلح، بوده. تاریخ پر تب وتاب مردمانی که نمی درخواست کردند یا نمی توانستند آرام بمانند. مردمانی که نمینستند ریشه های منطقه ای اشان را به رخ نکشند. فوتبال جهت اسپانیایی ها از اوایل قرن تا دوران جنگ داخلی، حکومت فرانکو و بعد از آن محملی جهت ابراز جدایی طلبی، احساسات ناسیونالیستی یا به رخ کشیدن قدرت دولت مرکزی شد. فوتبال اسپانیا هرگز نتوانست از سیاست دل بکند. نخستین پرسشی که در رویارویی با هر باشگاهی در اسپانیا جلب نظر می کند این است که کلوب و طرفدارانش تا چه حد رویکرد بومی دارند و خود را اسپانیایی قلمداد می کنند؟

pdf+ دانلود رایگان کتاب روزی روزگاری فوتبال

از فصل پنجم: ایتالیا

فوتبالِ ایتالیا را با جنبه های متضادش بیاد می آوریم. با خاطراتی بسیار بسیار خوب و خاطراتی بسیار بسیار بد. با سیاهی. با سپیدی. با رنگ لاجوردی. فوتال ایتالیا را با شور و شعف ناب فوتبال بیاد می آوریم. با بازیکنانی که از فرط هیجان به مرز انفجار رسیدند. با خوش حالی فراموش نشدنی مارکو تاردلی بعد از به ثمر رساندن گل دوم به آلمان، در دیدار نهایی جام جهانی 1982 برابر آلمان، که با مشت های گره کرده و فریادهای بی امان به سوی نیمکت ذخیره ها دوید. با خوش حالی که با همه ابراز خوش حالی های بعد از باز کردن دروازه ها تفاوت داشت. با روبرتو فالکائو رم دهه1980 که با زدن گل از پشت دروازه ها به سوی طرفداران می دوید. با فریادهای فابیو گروسو بعد از گشودن دروازه آلمان در نیمه نهایی جام جهانی 2006 در وقت اضافی بیاد می آوریم. فوتبال ایتالیا را با مجادله از نوع ایتالیایی بیاد می آوریم. با مجادله های فرانچسکو توتی با داوران و حرف زدن با دست هایش. با بحث های جووانی تراپاتونی با مسئولان کنار زمین. با اشاره های فابیو کاپلو.

از فصل ششم: آلمان

سقوط کن و بلند شو. دوباره سقوط کن و دوباره بلند شو. فوتبال ژرمن ها تبلور شکیبایی و جنگندگی از نوع آلمانی را عیان ساخت. تیم ملی آلمان حتی در شرایطی که خوب هم نبود معمولا در شرایط بحرانی بپا خواست و حریفانش، چه کوچک ها و چه بزرگ ها را شکست داد. این افسانه که تیم ملی آلمان مدت تا واپسین لحظه می جنگد و شکست را نمی پذیرد، کسی را متعجب نمی کرد. ژرمن ها تاریخ فوتبال را سرشار از وارونه کردن نتیجه های کردند و از دل شکست به پیروزی چنگ زدند. با تیم ملی آلمان هر غیرممکنی، ممکن به نظر می رسید. هر نتیجه ای عوض کردن می کرد. ضربه تساوی بخش وولفگانگ وبر در دقیقه 89 برابر انگلیس در دیدار نهایی جام جهانی 1966 انگلیس ها را بهت زده کرد. جبران دو گل برابر انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 1970 با ضربه فرانتس بکن بائر و اووه زیلر و به ثمر رسیدن گل سوم به وسیله گرد مولر اشک بر صورت انگلیس جاری ساخت. جبران دو گل فرانسه در نیمه نهایی جام جهانی 1982 باورکردنی نبود. چنان که طور دو گل آرژانتین در دیدار نهایی جام جهانی 1986 با دو ضربه کرنر همه را مات کرد.

آلمان در سه جام جهانی 1954 سوییس، 1974 آلمان و 1990 ایتالیا قهرمان شد. سه جام ملت های اروپا 1972 بلژیک، 1980 ایتالیا و 1996 انگلستان را فتح کرد. کلوب های آلمانی تا سال 2010 هفت بار قهرمان اروپا شدند و شش بار نایب قهرمان. شش بار هم جام یوفا را فتح کردند. همه این ها بدهید معنی بود ژرمن ها جایگاه والایی در مقایسه با اکثر حریفان اروپایی ارزش دارند. در حالی که در قرن بیستم در دو جنگ جهانی، مغلوب شده است بودند. در دو جنگ بزرگ، ویران و چند پاره شده است بودند.

از فصل نهم: ترکیه

می توان همه خوش بینی و بدبینی ترک ها را در فوتبال ترکیه یافت. فوتبال ترکیه گاهی بد بود و گاهی خوب. گاهی خیلی بد و گاهی خیلی خوب. با این وصف هر لحظه سرشار از شور و مبارزه جویی ترک ها بود. و البته واجد چیزی است که ترک ها هر لحظه دنبالش بوده اند، یعنی جلب توجه مخاطب. یعنی به رخ کشیدن توانایی های مردمی که اروپایی ها آنها را از خود نمی دانستند. نادیده ارزش می گرفتند.

مردمی که می خواهند کسی باشند. دولتمردان ترک معمولاً در اشاره به بخش پهناوری از سرزمین های ارزش در آسیا، شانه ها را اوج انداخته و خود را اروپایی خوانده اند بی آن که اروپایی ها، آن ها را اروپایی بخوانند. ترکیه در دو دهه آخر قرن بیستم، پیله اش را شکست و با صدای بلند، بزرگان اروپا را مخاطب خود قرار داد. فوتبال بااهمیت ترین عاملی بود تا ترک ها اروپا را زیر پا بگذارند. شبکه های تلویزیونی ترکیه، لحظه ای از ضبط و نماش تمرینات راحت کلوب ها غافل نشدند. بازیکنان خوب و میانگین ترکیه بازیگران سینما و خواننده ها را کنار زدند و از سیاستمداران هم جلو زدند.

تب وتاب معمولاً اغراق یافته ترک ها نسبت به فوتبال، محدوده ورزش و اوقات فراغت را پشت سر گذاشت و هویت ملی، قومی و بومی را برملا ساخت که برتافته از نوعی احساس نکبت به همسایگان اروپایی بود. فوتبال جهت ترک ها هم گسستن از بندهای قومی بود و هم تحکیم آن. شاید این توصیه که فوتبال نمایشگر هویت ملی است در اشاره به ترک ها بیش از هر نمونه ای صدق کند.

به همین علت کسب عنوان رتبه سوم در جام جهانی 2002 در تاریخ معاصر ترکیه جایگاه خاص ای دارد. آنها در آن جام بالاتر از خیلی از اروپایی های پر ادعا ایستادند. بالاتر از انگلیس. بالاتراز اسپانیا و ایتالیا.

از فصل سیزدهم: آرژانتین

جمله ای است که می گوید " آرژانتین ی ها، ایتالیایی هایی هستند که اسپانیایی حرف می زنند، تصور می کنند انگلیسی هستند و رویای پاریس را از ذهن می گذرانند." بوینس آیرس علی رغم سایر پایتخت های کشورهای آمریکای جنوبی بیش تر شبیه به یک شهر اروپایی است.

ترکیبی از ابنیه قدیمی، کافه های کوچک و مردمانی سرخوش. می توان در بوینس آیرس پرسه زد و در گوشه و کنارش نشانه های کم رنگی از پاریس را یافت. برداشتی که با نزدیک شدن به مناطق فقیرنشین کم کردن می یابد، ولی تکبر آرژانتین ی ها به قوت خود باقی می ماند. جمله معروف "هریک از ما آرژانتین کوچکی درون خود داریم" طعنه ای به تکبر آرژانتین ی ها می زند که سپیدترین ملت آمریکای لاتین هستند.

درحقیقت خیلی از آرژانتین ی ها خود را اروپایی های دورافتاده از اروپا می خوانند. ما تکبر آرژانتین ی ها دلایل قابل قبولتری هم دارد. آن ها از نظر فرهنگی همواره پیشگام آمریکای لاتین بوده اند و شعرا و نویسندگان ارزش در زمره پیشگامان قاره هستند. آرژانتین در زمینه فوتبال هم در مقایسه با همسایگان خود مثل برزیل و اروگوئه بیش ترین تعداد مربی و بازیکن را در طول قرن بیستم صادر کرد و در این روند بدعت گذاری در قاره آمریکای جنوبی بود