pdf+ دانلود رایگان کتاب تابوت های دست ساز

درباره کتاب:

چندی پیش، دریکی از بی خوابی های آزاردهنده ام، از شدت کلافگی و سردرد نمی توانستم مشغول به هیچ کاری شوم. همین طور بی نشانه در منزل می پلکیدم. اینترنت که خیلی سریع بی مزه می شود. حوصله ی فیلم دیدن نداشتم و توانِ کار کردن هم در ذهن و دستانم یافت نمی شد. بدون هیچ نشانه خاصی جلوی قفسه ی کتاب هایم ایستادم. آن ها را که هنوز نخوانده ام از بقیه جدا نگه می دارم. کمی دقت کردم و بین دو جلد کتاب سنگین و قطور فاصله ای حس کردم. انگار فضایی خالی بینشان بود. فضایی که تاریک بود و موهوم. بالایی را برداشتم و دیدم که نه، آن فاصله ی تاریک چیزی نیست جز کتابی کم قطر و سبک با عنوانی تکان دهنده. هر چه تلاش کردم به یاد بیاورم که چه وقت آن را خریده ام، حافظه ام یاری نکرد. مانند هر لحظه به هیچ وجه تمایلی به کتاب خواندن نداشتم. طبق عادت صفحه ی اول را باز کردم که مثلاً ببینم به اصطلاح فازش چیست.

این طور بگویم که، همان جا روی زمین نشستم و تا انتها خواندمش. روی پارکت سرد و با سردردی از بی خوابی مفرط، قطعاً خواندن رمان کاری نیست که آدم عاقل به کسی توصیه کند.

اما نه من عاقلم، و نه حتماً ترومن کاپوتی، نویسنده ی تابوت های دست ساز. هنگامی که تمام شد، به این فکر کردم که این کتاب اتفاقاً همان فضای خالی و تاریک است میان کتاب های دیگر.

اسمش را احتمالاً شنیده اید. ترومن کاپوتی. یک فیلم هم از روی زندگی اش ساخته اند که فیلیپ سیمور هافمن فقید جهت بازی در نقش کاپوتی در آن برنده ی اسکار شد. ترومن کاپوتی نویسنده ی معاصر آمریکایی ست. می توانم با خیال راحت بگویم که این بشر بدون شک یکی از عجیب و غریب ترین نویسندگان قرن اخیر بود. هم زندگی و هم نوشته هایش. نیچه حرف جالبی زده؛ اگر عمیق در مغاکی بنگری، آن مغاک نیز در تو عمیق خواهد نگریست. این آقای کاپوتی، به عنوان یک گزارشگر-نویسنده، جهت روایت های عجیبش نه تنها در مغاک خیلی عمیق نگریست، بلکه به همین خیرگی بسنده نکرد و با کله توی آن رفت. مثلاً جهت همین کتاب.

تابوت های دست ساز در مورد یکی از پرونده های جنایی واقعی دهه ی هفتاد در یک ایالت غربی آمریکاست. گویا یک نفر جهت قربانیانش تابوت دست ساز کوچکی به عنوان یادگاری می فرستد و بعد از مدتی هم به اشکال ندیده و نشنیده کلکشان را می کند. پلیس ایالتی، پرونده را به دست «جیک پپر» می سپرد. که کارآگاهی ست باهوش و کارکشته.

نکته ی جالب اینجاست که، از قرار معلوم، آقای جیک پپر دوست صمیمی ترومن کاپوتی نیز هست. قضیه را برایش تعریف می کند. کاپوتی هم که سرش درد می کرد جهت این جور چیزها. چمدان پر می کند و راهیِ شهرِ کوچک و مرموزی می شود که وجب به وجبش تبدیل شده است به صحنه ی جرمِ قاتلی که هیچ سرنخ بدردبخوری جهت پیدا کردنش موجود نیست. به این خاطر است که هنگامی که کتاب را می خوانید، قطعاً تمام وجودتان بارها به لرزه خواهد افتاد. گزارش های سهمگین را خواهید خواند. فضاهای سنگین را متصور خواهید شد. همراه با نویسنده، با مهم ترین مظنون، مکالمه ها و شب نشینی های طولانی خواهید داشت. و هرچند صفحه یک بار ناخودآگاه یادتان می آید که تک تک اتفاقات روایت شده، حقیقی اند. واقعاً گاهی ترسناک می شود.

ترومن کاپوتی زندگی چندان بسامانی نداشت. در جمع بازیگران و صورت های معروف خیلی خوش نام نبود. عیشی و نوشی نبود که نداشته بوده باشد. بسیار خوش گذران بود. بسیار بسیار زیاد. این بحران اش را بعد از خواندن کتاب حتماً درک می کنید. این مرد جهت توصیف فوت و تباهی و وهم، با آغوش باز به دیدارشان می رفت. این تهور را در هر هنرمندی نمی شود دید. این تهور دقیقاً همان جوهری ست که نوشته هایش را بدجور سیاه و سنگین و تکان دهنده و قابل باور کرده. همین تهوری که زندگی هنری اش را آباد و، زندگی واقعی اش را ویران کرد.

در آخر از پل آستر بشنوید که در مصاحبه ای با شیکاگو تریبون راجع به ی واقعیت های زندگی در رمان گفته:

«تلفیقی از رمان نویسی و گزارش گریِ بخشِ هولناک زندگی، این هنر ترومن کاپوتی حسادت برانگیز بود.»

*معرفی کتاب از الفِ کتاب