تصویر ، ۳ جریان مدعی در نخستین انتخابات+ رئیس‌جمهور فقط امام خمینی!

در نخستین انتخابات ریاست‌جمهوری ایران، سه جریان «مجاهدین خلق»، «حزب جمهوری اسلامی» و «روشنفکری دینی» جهت معرفی کاندیدا و پیروزی در انتخابات تلاش می‌کردند.

به گزارش گروه وبگردی کلوب خبرنگاران جوان، با استعفای دولت موقت مهندس بازرگان، نخستین دوره انتخابات ریاست جمهوری در پنجم بهمن 1358 برگزار شد. در روزهایی که جامعه کشور عزیزمان ایران جهت انجام این نظرخواهی ملی آماده می شد، گروه ها و جریان هایی می کوشیدند تا خود را در معرض آرای عمومی قرار دهند.

جریان نخست، گروه موسوم به «مجاهدین خلق» بودند که کردار آنان نشان می داد که چندان فاصله ای میان «مسعود رجوی» با مسند ریاست جمهوری نمی بینند! جالب اینجاست که آنها ماه ها پیش از این انتخابات، از سر اغواگری و عوام فریبی، دو کاندیدا جهت این مقام معرفی کرده بودند: امام خمینی و آیت الله سید محمود طالقانی!

عبارات مهم : اسلامی

که البته بی اعتنایی مطلق این دو صورت به بلوف سیاسی مجاهدین، موجب شد که آنها این دستاویز تبلیغی را رها کنند. ضمن اینکه مجاهدین در انتخابات با یک مسئله بزرگ مواجه بودند و آن رأی منفی به قانون اساسی جمهوری اسلامی بود. همین خبط تاریخی و تأکید امام خمینی در 29 دی 1358 مبنی بر اینکه: «کسانی که به قانون اساسی رأی مثبت نداده اند، نمی توانند کاندیدای ریاست جمهوری شوند» عرصه را بر قدرت طلبی آنان تنگ کرد و صحنه مسابقه را ترک کردند.

جریان دوم «حزب جمهوری اسلامی» بود که که رهبران آن در دوران مبارزات، نوعی از فعالیت تشکیلاتی را تجربه کرده و حدود یک سال بود که فعالیت حزبی خود را علنی کرده بودند. این طیف در آغازین ماه های فعالیت، موفقیت های مهمی به دست آورد و توجه بخش بزرگی از بدنه متدین و انقلابی جامعه را به خود معطوف کرد. کاندیدای این حزب، دبیرکل آن یعنی آیت الله سیدمحمد بهشتی بود.

امام خمینی تأکید داشت که یک روحانی ریاست دستگاه اجرایی را بر عهده نگیرد، بنابراین بحث کاندیداتوری آیت الله بهشتی منتفی شد و وساطت های بعضی روحانیون مبارز نظیر مهدوی کنی و هاشمی رفسنجانی هم بی فایده بود. بنابراین کاندیدای مهم حزب جمهوری اسلامی، مجالی جهت حضور در مسابقه نیافت.

با کنار رفتن دو جریان مذکور، تنها طیف مطرح در آن روزگار که می توانست در انتخابات عرض اندام بیابد، جریان موسوم به «روشنفکری دینی» بود. «ابوالحسن بنی صدر» کاندیدای شاخص این جریان بود که از قضای روزگار، بدنه انقلابی جامعه از وی آشنایی دقیقی نداشت و در دوره مبارزات، خارج از کشور حضور داشت. ولی او با منتسب کردن خود به امام خمینی، برگ برنده را از آن خود کرد.

بنی صدر از یک سو در فعالیت های سیاسی و انتخاباتی خویش، تلاش داشت درقامت یکی از مشاوران و نزدیکان امام خمینی ظاهر شود، کاری که قبلا نیز در نوفل لوشاتو انجام داده بود. از سوی دیگر، روابط نزدیک بعضی از اعضای بیت امام با بنی صدر، به این شائبه دامن می زد و دست کم جهت بخش هایی از جامعه، این ادعای او را باور پذیر می کرد.

و اینچنین شد که بنی صدر با بیش از 10 میلیون رأی به عنوان نخستین مدیر جمهور کشور عزیزمان ایران گزینش شد، ریاستی که 17 ماه زیاد دوام نیاورد و به علت عدم کفایت سیاسی از این سمت عزل شد.

منبع: فارس

انتهای پیام/