امید به زندگی ایرانیان چقدر است؟

امید به زندگی ایرانیان چقدر است؟

عبارات مهم : امید به زندگی

شاخص های بهداشتی کشور عزیزمان ایران در هیاهوی آمار

امید به زندگی ایرانیان چقدر است؟

امید به زندگی ایرانیان چقدر است؟

به گزارش ایسنا، هفت روز اول اردیبهشت ماه هر سال در کشورمان رنگ و بوی سلامتی به خود می گیرد تا بتواند بلکه توجه ها را به عنوان سلامت، بویژه پیشگیری و بهداشت جلب کند.

یکی از مباحث مهمی که سطح سلامت و بهداشت هر جامعه را تعیین می کند، شاخص های بهداشتی آن اعم از میزان امید به زندگی، میزان فوت و میر مادران و نوزادان، میزان شیوع بیماری های واگیر و… است. حالا کشور عزیزمان ایران به عنوان کشوری در حال توسعه، اخیرا و به خاص بعد از شروع طرح تحول نظام سلامت، توانسته قدم های اساسی در زمینه ارتقاء شاخص های بهداشتی کشور بردارد؛ به طوریکه شاید با صراحت بتوان گفت اکنون اوضاع سلامت ایرانیان با چندینه دهه اخیر و بویژه با شرایط پیش از انقلاب اسلامی قابل مقایسه نیست.

‘امید به زندگی’ از جمله شاخص‌های مهم بهداشتی و بیانگر سطح سلامت و زندگی در جوامع متفاوت است؛ شاید مهم‌ترین پرسش در هفته سلامت این باشد که اوضاع این شاخص تاثیرگذ

نگاهی به شاخص های بهداشتی پیش و پس از انقلاب اسلامی در کشور عزیزمان ایران حاکی از آن است که در سال های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی هر سال ۱۰ الی ۱۱ هزار نوزاد به علت کزاز نوزادی در کشور فوت می کردند و از جمعیت ۳۰ میلیونی ایران، هر سال ۳۵ هزار کودک زیر پنج سال از بین می رفتند.

همچنین در کشور عزیزمان ایران سال های پیش از انقلاب اسلامی شاهد فوت هر سال ۱۰۲ کودک زیر یکسال در هر ۱۰۰۰ کودک بودیم که به گفته مسولان بهداشتی کشور آماری وحشتناک است. در آن وقت از هر ۱۰ کودک ایرانی که متولد می شد، یک کودک زیر یکسال فوت می کرد. طبق گفته کارشناسان، اوضاع کشور عزیزمان ایران در زمینه فوت ومیر کودکان کمتر از یکسال و امید به زندگی حتی در بین کشورهای کمتر توسعه یافته نیز نامناسب بود.

کاهش فوت ومیر کوکان زیر ۵ سال بعد از انقلاب

بر اساس آمار رسمی وزارت بهداشت در سال های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، بروز بیماری های واگیر یکی از پرسشها مهم کشور بود و قسمت عمده فوت ومیرها در کشور ناشی از بیماری های واگیر و بیماری های ناشی از زایمان، حاملگی و … بوده است. در آن وقت میزان فوت ومیر نوزادان زیر پنج سال کشور ۱۷۴ در هر ۱۰۰۰ نفر بود؛ یعنی از هر پنج کودک ایرانی یک نفرشان تا پنج سالگی فوت می کرد.

امید به زندگی ایرانیان چقدر است؟

هرچند که ادامه چنین شرایطی در حوزه سلامت کشور می توانست عوارض وحشتناکی را جهت مردم بر جای بگذارد، ولی با پیروزی انقلاب، شاهد تحولات بزرگی در سلامت مردم و ارتقای شاخص های بهداشتی بودیم. به عنوان مثال اکنون خوشبختانه میزان فوت ومیر کودکان زیر پنج سال به ۱۵.۶ کم کردن یافته است.

چالش سلامت آب آشامیدنی ایرانیان

‘امید به زندگی’ از جمله شاخص‌های مهم بهداشتی و بیانگر سطح سلامت و زندگی در جوامع متفاوت است؛ شاید مهم‌ترین پرسش در هفته سلامت این باشد که اوضاع این شاخص تاثیرگذ

بر اساس آمار و اطلاعاتی که راجع به شاخص های بهداشتی و درمانی قبل از انقلاب ارائه شده است و این اطلاعات طبق داده هایی است که مسولان آن وقت جمع آوری کرده اند، در سال ۵۵ فقط ۵۱ درصد مردم کشور عزیزمان ایران به آب بهداشتی سالم دسترسی داشتند. این درحالیست که در همان وقت این رقم جهت کشور ترکیه، الجزایر و لیبی به ترتیب ۶۸، ۷۷ و ۸۷ درصد بوده و در کشورهای توسعه یافته نیز این میزان نزدیک به ۱۰۰ درصد بوده است.

وضعیت امید به زندگی در ایران

یکی از شاخص های مهمی که همواره اوضاع سلامت و سطح زندگی مردم و توسعه انسانی را در کشورهای متفاوت مشخص می کند، میزان امید به زندگی مردم آن جامعه است. قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، میزان امید به زندگی به طور میانگین ۵۷ سال بوده است. این درحالیست که این شاخص در همان وقت در بسیاری از کشورها مانند آمریکا و انگلیس ۷۲ سال، در ژاپن ۷۴ سال، در اتحاد جماهیرشوروی ۶۸ سال و در کوبا ۷۰ سال بوده است. بنابراین بر اساس این آمار، شاخص امید به زندگی کشور عزیزمان ایران در آن وقت اوضاع چندان مناسبی نداشته است.

امید به زندگی ایرانیان چقدر است؟

امروزه ولی در کشورمان میزان امید به زندگی ارتقاء قابل توجهی یافته است؛ به طوریکه به گفته وزارت بهداشتی ها امید به زندگی در زنان به طور میانگین ۷۹.۳ سال و در یک بررسی دیگر ۸۰.۴ سال و جهت مردان هم در یک بررسی ۷۴.۲ و در بررسی دیگر ۷۶.۳ است که در مقایسه با سال ۵۷ زیاد کردن مناسبی داشته است.

مشکل تعداد و نحوه توزیع نیروی انسانی بهداشتی

همچنین در سال ۵۵ میزان نیروهای شاغل در سیستم بهداشتی و درمانی کشور ۱.۴ نفر به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت، آن هم اعم از پزشک، پیراپزشک، پرستار، داروساز و… بود. در حالیکه در همان سال در کشورهای پیشرفته صنعتی به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت ۱۰ نفر شاغل بهداشتی وجود داشت و در کشورهای کمتر توسعه یافته نیز به ازای هر ۱۰۰۰ نفر دو نفر نیروی بهداشتی و درمانی خدمت رسانی می کردند.

طبق گفته مسوولان وزارت بهداشت در آن وقت در زمینه توزیع نیروی انسانی هم کشور با مسائل زیادی مواجه بود. به عنوان مثال در آن وقت حدود ۱۰ هزار و ۳۰۰ نفر دکتر عمومی داشتیم که ۳۳ درصد آنها در پایتخت ایران و ۲۱ درصدشان در پنج شهر بزرگ مانند تبریز، اصفهان، مشهد، شیراز و… شاغل بودند و سهم سایر مناطق کشور فقط ۴۶ درصد بود.

بنابر اعلام مسوولان وزارت بهداشت، همچنین در آن سال ها ۵ هزار و ۸۹۰ دکتر متخصص داشتیم که ۶۹ درصد آنها در تهران، ۱۸ درصد در پنج شهر بزرگ و ۱۳ درصدشان هم در سایر نقاط کشور اعم از شهر و روستاها پراکنده بودند. این نحوه توزیع نیروی انسانی در حالی بود که در آن وقت ۵۰ تا ۶۰ درصد ایرانیان روستانشین بودند.

وضعیت سلامت دهان و دندان

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در کشور ۲۳۶۷ دندان دکتر وجود داشت که ۵۰ درصد آنها در شهر تهران، ۱۶ درصد در پنج شهر بزرگ کشور و ۳۴ درصدشان در سایر شهرها بودند.

کمبودهایی که هنوز هم ادامه دارند

همچنین در سال تحصیلی ۵۶-۵۷ از ۱۴ دانشکده کشور، مجموعا ۶۶۷ نفر فارغ التحصیل شدند و این در مقایسه با نیاز و کمبودی که وجود داشت بسیار کم بود. در عین حال از آنجایی که کشور با کمبود دکتر مواجه بود، شرح آمدن پزشکان هندی، پاکستانی و… را هم پیش از انقلاب به وفور شنیده ایم که به نوعی راهکاری جهت جبران کمبود دکتر بود. در حال حاضر ولی اوضاع نیروی پزشکی در کشور تغییر کرده و هرچند هنوز هم نظام سلامت کشور کمبود نیروی دکتر و پرستار را به معنای واقعی حس می کند و اکنون به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت در کشور ۱.۵ دکتر وجود دارد، ولی در مقایسه با اوضاع پیش از انقلاب شرایط بسیار بهتری را تجربه می کنیم؛ به طوریکه دیگر نیازی به حضور پزشکان خارجی در کشور نیست.

از سوی دیگر کمبود تخت بیمارستانی هم از جمله مسائلی است که از پیش از انقلاب تا امروز ادامه دارد. بر اساس آمار رسمی سال ۵۵، با توجه به جمعیت کشور عزیزمان ایران در آن سال، ۱.۵ تخت به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت داشتیم که این تعداد تا سال ۹۱ تقریبا به همین صورت بوده است. البته بعد از طرح تحول نظام سلامت با اقداماتی که در حوزه زیاد کردن تخت های بیمارستانی انجام شد، شاخص تخت های بیمارستانی در حال حاضر به ۱.۷ به ازای ۱۰۰۰ نفر جمعیت زیاد کردن یافته است.

طبق اعلام چند باره مسوولان وزارت بهداشت، هنوز هم از نظر میزان تخت بیمارستانی، اوضاع نامناسبی در مقایسه با کشورهای دیگر داریم؛ به طوریکه یکی از نقاط ضعف ما در سیستم بهداشت و درمان کشور، کمبود تخت بیمارستانی است و بنا گفته مسوولان ارشد نظام سلامت کشور، باید با استفاده از ظرفیت بخش شخصی و یا سرمایه گذرای خارجی بتوانیم این نقطه ضعف را قوت بخشیم.

واژه های کلیدی: امید به زندگی | وزارت بهداشت | ایرانیان | بهداشتی | سلامتی | بهداشت | ایرانی | انقلاب | سلامت | زندگی | جمعیت