فاطمه، تو کی مردی؟
صحنه تاریک است و نور کم سویی از انتها به چشم می خورد. پیرزنی با صورتی تیره آهنگی جنوبی را بلند می خواند. روبه رویش دختر جوانش نشسته است؛ دختری که با «یوما»، هما
فاطمه، تو کی مردی؟
عبارات مهم : خیابان
بهار ٩٤، تو کوچه یخ زدم…
فاطمه، تو کی مردی؟
صحنه تاریک است و نور کم سویی از انتها به چشم می خورد. پیرزنی با صورتی تیره آهنگی جنوبی را بلند می خواند. روبه رویش دختر جوانش نشسته است؛ دختری که با «یوما»، همان مادر جنوبی اش حالا در «شلتر» زندگی می کنند. شلتر یعنی پناهگاه. واژه آشنای همه کارتن خواب های سطح شهر. آنها به گرم منزل های شهرداری شلتر می گویند؛ جایی که سقفی است جهت آنکه شب ها از بلوار وسط اتوبان همت، از کوچه پس کوچه های دروازه غار و عودلاجان و پارک حقانی و انبار گندم و لب خط و محله طیب و هزار جای دیگر، روی تخت های غمگینش بخزی و شب را روز کنی.
شلتر روایتگر داستان تلخ زنان رنجور خیابان است. آنهایی که از گره های زندگی ارزش متفاوت است، بازی های زندگی هم برایشان متفاوت رقم می خورد و البته عکس العمل آنها هم به اتفاقات زندگی عادی رقم نمی خورد. بسیاری از آنها هیچ وقت زندگی عادی نداشته اند تا بتوانند در شرایط غیرعادی تصمیم منطقی بگیرند. امین میری، کارگردانی که دغدغه های اجتماعی او هر لحظه پررنگ است و از عرصه تئاتر جهت بیان دغدغه ها و فریادهای اعتراضی اش استفاده می کند، این بار پس از یک پژوهش و سلسله مصاحبه از زنانی که کارتن خوابی را تجربه کرده اند و در گرم منزل ها هم روزگار گذرانده اند، تئاتر مستند شلتر را روی صحنه برده است. میری، ارتباطي مداوم با زنان محکوم به اعدام و کارتن خواب ها دارد.
صحنه تاریک است و نور کم سویی از انتها به چشم می خورد. پیرزنی با صورتی تیره آهنگی جنوبی را بلند می خواند. روبه رویش دختر جوانش نشسته است؛ دختری که با «یوما»، هما
دغدغه او به عنوان یک هنرمند اجتماعی، این بار روی صحنه تئاتر، نمایشی تکان دهنده را رقم زده است؛ داستانی که برش های زندگی زنان کارتن خواب را به خوبی تصویر کند. داستان همه آنها شبیه هم است، سرنوشتشان هم شبیه هم و مرگشان هم تکراری رقم می خورد. آنها به این زندگی، ناخواسته عادت کرده اند، شیوه زندگی در خیابان، زنان را شکل دیگری می کند، احساسات آنها را تغییر می دهد و خواسته هایشان را به ابتدایی ترین حقوق انسانی ارزش مثل داشتن شناسنامه تقلیل می دهد.
آنها در خیابان می خورند و می خوابند و زندگی می کنند و حتی عاشق می شوند، نطفه فرزندانشان در کوچه پس کوچه های شهر بسته می شود و سهمشان از کودکانشان تنها ٩ ماه بارداری است. آنها به واسطه جبر نوع زندگی اي که به ناچار گزینش کرده اند، کودکانشان را یا می فروشند یا تحویل بهزیستی می دهند. بعد از مدتی حتی احساساتشان نیز دگرگون می شود و تو در دوساعتی که پشت میز امین میری در نمایش شلتر نشسته بودی و با او پرونده زنان را ورق می زدی، همه این قصه ها را از بر می شدی.
بازی هاي مستقل و درعین حال درهم تنیده آخرین اثر امین میری، در عین داشتن روایتی واحد و مستقل، تصویری واقعی و اندوه بار از زندگی زنان کارتن خواب را ارائه می کند. مخاطب این نمایش پابه پای شخصیت های نمایش، تزلزل نشئت گرفته از اعتیاد را به چشم می بیند و این نشان دهنده فهم عمیق کارگردان از داستانی است که روایت می کند. شلتر پرداختی متفاوت از روایات شکل گرفته زنانی است که گاهی صدای مستندشان را در نمایش می شنویم؛ داستانی شوک آور به زندگی آنها که زنگ دردآورش هر لحظه یک شکل است.
فاطمه، تو کی مردی؟
انتخاب هوشمندانه نابازیگرانی که زندگی خود را روایت می کنند و از زنان کارتن خواب هستند، از هوشمندانه ترین اتفاقات این نمایش است. بازی های باورپذیر از زندگی زنانی که خودشان را روایت می کنند را روی صحنه نمایش شلتر دیدیم و در این روایت دردآور همراه گروه «احساس آبی» شدیم. شلتر یک برش از زندگی پر از حسرت زنانی است که با وحشت از کنارشان رد می شویم، ولی هیچ وقت به وحشت هایشان از زندگی حتی لحظه ای هم فکر نکردیم.
اخبار فرهنگی – شرق/شهرزاد همتي
واژه های کلیدی: خیابان | کارتن | نمایش | زندگی | تئاتر | اخبار فرهنگی و هنری