افعی های سیاه آبی ایتالیا/ نگاه به تیم محبوب اینتر میلان

اینتر میلان تیم محبوب ایتالیایی

پاتزا اینتر «اینتر عجیب و غریب» تیمی که هیچ گاه در تاریخ حیات خود تا امروز به دسته پایین تر سقوط نکرد، به هواداران اینتر اطمینان می دهد که سری بی در دی اِن اِی ما وجود ندارد!

آیزن جمله معروف و انگیزش بخش مردی است که دشمن شماره یک یوونتوس بود، جوزپه پریسکو، کلوب فوتبالی که بعد از 9 سال، خرج خود را از روسونری ها جدا و به واسطه حضور بازیکنان خارجی متعدد با نام اینتر نازیوناله در سال 1908 کار خود را شروع کرد.

افعی های سیاه آبی ایتالیا/ نگاه به تیم محبوب اینتر میلان

هم شهری آن ها بعد از این تجزیه با افت شدید مواجه شد. تیمی که با نام آمبروزیانا، چراغ اول اسکودتو فوتبال ایتالیا را در سال تاسیس سری آ در فصل 30/1929 روشن کرد، فصلی که جوزپه مئاتزا اسطوره بی تکرار کلوب اینتر با 31 گل زده به عنوان نخستین آقای گل مسابقه های سری آ معرفی شد و تا امروز موفق به فتح بیش از 30 جام معتبر داخلی و اروپایی از جمله 18 قهرمانی سری آ، قهرمانی کلوب های اروپا و سه قهرمانی جام یوفا شده است است.

عبارات مهم : مقام قهرمانی – جنگ جهانی

ریشه اینترمیلان

جالب است بدانید یکی از بنیان گذاران کلوب اینتر، یک نقاش به نام جوجو موجیانی، در سال 1908 آرم کلوب را طراحی کرد. از وقت تاسیس کلوب رنگ های آبی و مشکی رنگ های لباس تیم اینتر را تشکیل می دادند؛ رنگ آبی به نشانه آسمان و رنگ مشکی به نشانه شب! هم چنین مانند اغلب کلوب های ایتالیا که از حیوانات در آرم کلوب استفاده می کردند، مار به عنوان نماد این کلوب بزرگ شهر میلان برگزیده شد.

افعی های سیاه آبی ایتالیا

پاتزا اینتر «اینتر عجیب و غریب» تیمی که هیچ گاه در تاریخ حیات خود تا امروز به دسته پایین تر سقوط نکرد، به هواداران اینتر اطمینان می دهد که سری بی در دی اِن اِی ما وجود ندارد!

به غیر از یک دوره چند ساله در خلال جنگ جهانی دوم، در دوره ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست ها بود که آن ها را هم همون بسیاری از تیم های دیگر مجبور می کردند به خواست و میل آن ها واکنش‌ها کنند، همواره اینتر با لباس های آبی با رگه های مشکی در میادین حاضر شده است که از همین رو به آن ها «Nerazzuri» به معنی آبی مشکی ها لقب داده اند.

دوران پرفراز و نشیب اینتر

آن ها تا امروز دورانی بسیار پرفراز و نشیب را پشت سر گذاشته اند. هنگامی که کتاب تاریخ این کلوب بزرگ را ورق می زنیم، به اتفاقات عجیب و غریبی بر می خورم، فصل 71/1970 نمونه ای باورنکردنی از بازگشت های تاریخ فوتبال هست. فصلی کابوس وار را شروع و با شکست های پیاپی نگرانی سقوط به دسته پایین تر، هواداران را آشفته کرده بود، ولی یکباره بردهای متوالی، تیم انتهای جدولی اول فصل را در انتهای فصل بر تخت قهرمانی نشاند. آن ها قهرمان شدند تا به آن ها لقب پاتزا اینتر را بدهند تا ثبات کنند از بعد هر کار غیرممکنی بر می آیند.

سال ها گذشت تا هواداران اینتر رویایی را ببینند. همان سال که فیفا تصمیم گرفت هر سال عالی ترین بازیکن دنیا را معرفی کند، جایزه توپ طلا، دست بر قضا نخستین بازیکن از کلوب اینتر برگزیده شد؛ لوتار ماتئوس. تیم رویایی با هدایت جیووانی تراپاتونی، با ستاره هایی نظیر کاپیتان جوزپه بارزی، آندرس برمه، لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن، نیکولا برتی. فصلی که مقتدرانه ترین قهرمانی تاریخ کالچیو به ثبت رسید.

آن روزها که هر برد دو امتیاز داشت، اینتر با 58 امتیاز عنوان قهرمانی را به دست آورد تا سیزدهمین ستاره قهرمانی در آسمان چوزپه مئاتزا بدرخشد. در فصل بعد ستاره های آلمانی نراتزوری در فینال جام جهانی 1990، آرژانتین و یاران مارادونای بزرگ را شکست دادند تا آلمان قهرمان جام جهانی شود.

عدد 13 جهت نراتزوری زیاد از آن چه فکر می شد، نحس بود، تا جایی که در فصل 94/1993 با قرار گرفتن در رتبه سیزدهم سری آ، تا یک قدمی سقوط به دسته پایین تر پیش رفت، تیمی که در دهه 90 با فتح سه جام سلطان جام یوفا بود.

خروج از برزخ، فکری بزرگ و ایده های بلندپروازانه می خواستم سال 1995ماسیمو موراتی جا پای پدر گذاشت، و با خرید اینتر برگی نو از تاریخ این کلوب بزرگ را ورق زد. رییس بزرگ در تابستان 97 شاه ماهی فوتبال برزیل را صید و مریخی در ازای مبلغ 50 میلیون مارک نیوکمپ بارسلونا را ترک و پیراهن اینترمیلان ایتالیا را بر تن کرد؛ بازیکنی که طی سال های 97 تا 2002 در 68 بازی جهت اینتر به میدان رفت و موفق به ثبت 49 گل شد. کینه ای که تیفوسی های اینتر از او به دل گرفتند و هیچ گاه بی وفایی او را از ذهن پاک نکردند. ولی شاید راز این جدایی را در کینه تاریخی فوتبالی مابین برزیل و آرژانتین باید جست.

اینتر میلان افعی های سیاه آبی ایتالیا

تاریخ نشان داده هیچ گاه یک آرژانتینی و یک برزیلی در یک اقلیم نگنجند! اینتر منزل آرژانتینی هاست؛ بازیکنانی همچون خاویر زانتی، والتر ساموئل، دیگه گو میلیتو، هرنان کرسپو، خولیو کروز، خوان سباستین ورون، استبان کامبیاسو، نیکولاس بوردیسو، رودریگو پالاسیو، و اکنون مائورو ایکاردی؛ جوان خوش آتیه ای که بازوبند کاپیتانی را بر باز بسته، میراث دار هم وطنان خود در اینتر است.

شاید اگر هکتور کوپر آرژانتینی سرمربی اینتر نبود، رونالدوی برزیلی را مدت وقت بیشتری در جوزپه مئاتزا می دیدیدم. نابغه بی تکرار مستطیل سبز که در سال 97 عنوان عالی ترین بازیکن دنیا و توپ طلا فوتبال را به دست آورد. ستاره ای که بعد از مصدومیت شدید در تاریخ 21 نوامبر 1997 در دیدار برابر تیم لاتزیو، 17 ماه منزل نشین شد و بعد از بازگشت به میادین با درخشش در جام یوفا فصل 2001 و در ادامه با درخشش خیره کننده همه را به یقین رساند که او از سیاره ای دیگر است.

رونالدو همراه با سلسائو قهرمان جام جهانی 2002 در خاور دور و با ثبت هشت گل آقای جام جهانی شد. چه رونالدویی و چه روزهایی! ولی در روزهایی که هواداران اینتر منتظر بازگشت رونالدو به منزل بودند تا درخشش چشم نواز او را در جام جهانی حالا در اینتر و سری آ شاهد باشند، شاه ماهی به تور اختاپوس و رئال مادرید افتاد و راه سانتیاگو برنابئو را در پیش گرفت.

روزهای اوج اینتر

افعی های سیاه آبی ایتالیا/ نگاه به تیم محبوب اینتر میلان

ژولای 1999، ماسیمو موراتی گران ترین نقل و انتقال تاریخ فوتبال را تا آن وقت به ثبت رساند؛ با مبلغ 48 میلیون دلار کریستین ویه ری را از لاتزیو به اینتر آورد. زوج رونالدو، ویه ری را اگر نگوییم خطرناک ترین زوج خط حمله تاریخ سری آ بودند، بی تردید در زمره صدرنشینان این فهرست هستند. فصلی که اسطوره اخلاق، خاویر زانتی بازوبند کاپیتانی را بر بازو بست، مرد متعصب آرژانتینی نراتزوری که فوتبال جهت او یک شغل نبود، بلکه او عاشق فوتبال و اینتر بود. طی 19 سال حضور 858 بازی جهت اینتر گام به زمین نهاد، که موفق به فتح 16 جام شد که 15 تای آن ها را به عنوان کاپیتان تیم بالای سر برد.

نماد کلوب آ ث میلان، مرد بااخلاق و بی تکرار روسونری، پائولو مالدینی بزرگ در وصف بازیکن وفادار و متعصب اینتر با گفتن این جمله «زانتی قابل احترام ترین رقیب من بوده است»، همتای خود در رقیب هم شهری را ستود. مدافعی که هفتصدمین بازی خود جهت اینتر را در فینال لیگ قهرمانان در تاریخ 22 می سال 2010 برابر بایرن مونیخ در استادیوم سانتیاگو برنابئو انجام داد. اسطوره ای که در هفته سی و هفتم و نهایی فصل 2014 سری آ در دیدار برابر لاتزیو در استادیوم جوزپه مئاتزا، که با نتیجه چهار بر یک به سود اینتر خاتمه یافت، با چشمانی اشک آلود در میان تشویق پرشور تماشاگران که به احترام او ایستاده بودند، کفش های خود را آویخت و در سن 40 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

خاویر زانتی هیچ گاه عشق به اینتر را با پول های وسوسه انگیز کلوب های بزرگ عوض نکرد. بازیکنی که بزرگ ترین حسرت زندگی اش را بعد از قهرمانی در فینال کوپا ایتالیا فصل 2011 برابر پالرمو بیان کرده: «مادرم به من پیامک داد و گفت پسرم تبریک می گویم و برایت خوشحالم. ولی چون مراسم خوش حالی قهرمانی خیلی طول کشید و ما تا صبح بیدار بودیم و با خودم گفتم فردا صبح با مادرم تماس می گیرم، هنگامی که صبح زنگ زدم، دیگر او را نیافتم و از دنیا رفته بود.»

اسطوره ای که از جان جهت اینتر مایه گذاشت و به پاس وفاداری و 19 سال حضور در کلوب اینتر به عنوان نایب رییس کلوب مشغول به فعالیت است و پیراهن شماره چهار کاپیتان وفادار نیز همراه او بازنشسته و دیگر بر تن هیچ بازیکنی پوشیده نخواهدشد تا کماکان هواداران به حضور کاپیتان افسانه ای ارزش کنار خود دل گرم باشند. هواداران به فوق ستارگانی که هویت کلوب اینتر هستند، می نازند.

وفادارانی که قدیسان پرشور سکوهای استادیوم جوزپه مئاتزا هستند. «Zio Lo»، عموی سیبیلوی محبوب هواداران، لقبی که به جوزپه برگومی دادند؛ مدافعی که بیش از 519 باز یپراهن نراتزوری را بر تن کرد، رهبر خط دفاعی تیم ملی ایتالیا که به همراه لاجوردی پوشان به عنوان قهرمانی در جام جهانی 1982 اسپانیا و نایب قهرمانی در جام جهانی 1990 دست یافت.

کالچیو پولی و مافیای نیرومند پنج سال طولانی حق را از اینتر و هواداران متعصب و صبورش دزدیدند! سال 2006 سیاه ترین سال تاریخ کالچیو بود! بعد از دو سال تحقیقات گسترده پلیس ایتالیا، رسوایی تبانی و فساد و عوض کردن نتیجه های مسابقه های و ارتباط سران کلوب یوونتوس با کمیته داوران رسما تایید و برملا شد! دو قهرمانی آن ها بعد گرفته شد و بانوی پیر یوونتوس یا به قول ایتالیایی ها «Madama» به سری بی تبعید شد و هم چنین تیم های میلان، فیورنتینا و لاتزیو با کسر امتیاز نقره داغ شدند. سال هایی که اینتر تا یک قدمی فتح اسکودتو رفت، ولی پول های آلوده لوچیانو موجی جام قهرمانی را جهت یوونتوس کادو می آورد.

جوزپه پریسکو معروف به پپینو، اسطوره ای که یوونتوس را یک نوع بیماری قلمداد می کرد و بعضی مردم را مبتلا به آن می دانست!

حال وقت نفس کشیدن در هوای پاک فوتبال بود؛ سالی که سرزمین چکمه در عین ناباوری و در شرایطی که نه خودش شرایط خوبی داشت و نه با حضور مدعیان کسی روی لاجوردی پوشان حساب می کرد، آن ها قهرمان جام جهانی 2006 شدند. از سوی دیگر اینتر در غم از دست دادن مردی بود که از جنس نراتزوری بود و همواره در کنار این کلوب بزرگ و بازوی ماسیمو موراتی و اینتر بود. جیاچینتو فاکتی در سن 64 سالگی از دنیا رفت. اسطوره ای که هیچ گاه به غیر از لباس اینتر، پیراهن دیگری بر تن نکرد.

در حالی اینتر مهیای برگزاری مراسم خوش حالی یکصد سالگی خود بود، که جهت سومین سال پیاپی عنوان قهرمانی سری آ را به ارمغان آورد. حال بعد از ایتالیا نوبت اروپا بود که به احترام اینتر خبردار بایستد. این مهم فردی جاه طلب را می خواست. سال 2008، آقای خاص فوتبال، خوزه مورینیو به عنوان سرمربی اینتر، هدایت نراتزوری را برعهده گرفت. خوزه کار خود را با فتح چهارمین عنوان قهرمانی پیاپی جهت اینتر در سری آ شروع کرد. این نوید روزهای روشن با این مربی بزرگ بود.

اینتر مورینیو رکوردی دیگر بر جای گذاشت، در طول دو فصل در بازی های خانگی شکست ناپذیر بودند! نقطه عطف عصر مورینیو در اینتر به فصل 10/2009 باز می گردد که با شکست تیم رم قهرمان کوپا ایتالیا شد و در همان سال با شکست تیم های بزرگ قاره سبز، چلسی و بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان بایرن مونیخ آلمان را در استادیوم سانتیاگو برنابئو شهر مادرید شکست داد و قهرمان اروپا شد و با فتح سه گانه جاودانه شد.

در آخر فصل خوزه مورینیو با وجود نتیجه های فوق العاده درخشان و ستارگانی که در اختیارش بودند، اینتر را ترک کرد و این هم وقت شد با بحران مالی و فروش ستاره های تیم، شرایطی که روز به روز بدتر می شد، تا جایی که کوروا نورد، هوادار دوآتیشه اینتر، با اعتراضات خود به شرایط پیش آمده، ماسیمو موراتی را مجاب به فروش کلوب کرد و بدهید ترتیب حکومت 18 ساله موراتی آخر خوشی نداشت.

15 اکتبر سال 2013 اریک توهیر، مرد ثروتمند اندونزیایی با پرداخت بیش از 500 میلیون دلار بیش از 70 درصد کلوب اینترمیلان ایتالیا را خریداری و اندکی بعد به عنوان مدیرعامل کلوب اینتر معرفی شد.

عقبه پرافتخار خاندان موراتی در تاریخ پرافتخار اینتر به وضوح ملموس هست، اواسط دهه 50 میلادی، آنجلو موراتی پدر ماسیمو موراتی که به عنوان ریاست کلوب اینتر گزینش شد، در سال 1960 مغز متفکر آرژانتین، هلنتینو هررا، را به عنوان سرمربی به جوزپه مئاتزا آورد؛ مردی که با تیم های اتلتیکو مادرید دو بار و بارسلونا دو بار به مقام قهرمانی لالیگای اسپانیا دست یافت، در اینتر با تفکر جوان گرایی در طول سه فصل سیر صعودی را در یک برنامه ریزی بی نقص طی کرد.

با درایت هررا تیم اینتر در فصل اول مقام سوم، فصل بعد مقام دوم و در فصل بعدی عنوان قهرمانی را به دست آورد! دوران طلایی مرد آرژانتینی را بدون شک دوران طلایی نراتزوری ها باید نامید که همه جام های معتبر را فتح کرد؛ از جمله جام کلوب های اروپا و جام بین قاره ای و هم چنین دهمین قهرمانی در سری آ فوتبال ایتالیا و حک شدن نخستین ستاره روی پیراهن مقدس آبی مشکی اینتر به رسم و سنت فوتبال ایتالیا به خاطر کسب دهمین قهرمانی در سری آ. مربی ای که طی هشت فصل حضور بر نیمکت اینتر، هفت جام قهرمانی به ویترین نراتزوری آذین بست.

نویسنده: سهیل اسماعیل پور گنجی

تهیه و تدوین:گروه ورزش سیمرغ
seemorgh.com/sport
اختصاصی سیمرغ

پاتزا اینتر «اینتر عجیب و غریب» تیمی که هیچ گاه در تاریخ حیات خود تا امروز به دسته پایین تر سقوط نکرد، به هواداران اینتر اطمینان می دهد که سری بی در دی اِن اِی ما وجود ندارد!

واژه های کلیدی: مقام قهرمانی | جنگ جهانی | جام جهانی | هواداران | ایتالیا | هواداران | قهرمانان | قهرمان | فوتبال | یوونتوس | فوتبالی