کتاب پرده آخرین پرونده هرکول پوآرو

در کتاب پرده می خوانیم

به گمانم حوالى ساعت شش بود که سر و کله‌ى کلنل لوترل در جاده پیدا شد. یک تفنگ شکارى و دو سه کبوتر جنگلى شکارشده همراهش بود.
سلام کردم. از شنیدن صدایم جا خورد و انگار از دیدن ما در آن‌جا غافلگیر شد.

«سلام. شما دوتا آن‌جا چه‌کار مى‌کنید؟ مى‌دانید، آن مخروبه‌ى کلنگى زیاد امن نیست. دارد مى‌آید پایین. ممکن است روى سرتان خراب شود. لباست کثیف مى‌شود، الیزابت.»

«آه، مشکلى نیست. کاپیتان هیستینگز دستمال جیبى‌شان را در راه آرمان بلند تمیزماندن پیراهن من فدا کردند.»

کلنل نجواى نامفهومى کرد: «آه، واقعا؟ خب پس، همه‌چیز مرتب است.»

آن‌جا ایستاده بود و مدام سبیلش را مى‌کشید. من و دوشیزه کول بلند شدیم و به او پیوستیم.

به نظر مى‌رسید آن روز غروب فکرش جاى دیگرى است. به خود آمد و گفت: «داشتم سعى مى‌کردم چندتا از این کبوترهاى لعنتى را شکار کنم. نمى‌دانید چقدر خرابکارى مى‌کنند.»

گفتم: «مى‌گویند شما تیرانداز معرکه‌اى هستید.»

«واقعا؟ کى گفته؟ هان، بوید کارینگتون. یک زمانى بودم، یک زمانى. این روزها زیاد آماده نیستم. پیرى دارد خودش را نشان مى‌دهد.»
گفتم: «به خاطر ضعف بینایى نیست؟»

بى‌درنگ حدس مرا رد کرد.

«مزخرف است! بینایى‌ام مثل همیشه عالى است. یعنى… خب، براى مطالعه باید عینک بزنم. اما دوربینى‌ام حرف ندارد.»

لحظاتى بعد تکرار کرد: «بله… حرف ندارد. موضوع این نیست…»

صدایش رفته‌رفته فروکش کرد و به پچ‌پچى از سر حواس‌پرتى بدل شد.