هفت شباهت روحانی و برانکو

هفت شباهت روحانی و برانکو

عبارات مهم : ایران

فرهنگستان فوتبال نوشت:«حسن روحانی» یکی از برجسته ترین صورت های سیاسی دودهه ی اخیر کشور عزیزمان ایران بوده که حالا تجربه ی چهارسال ریاست جمهوری را پیدا کرده و جهت هشت ساله شدنِ آن تلاش می کند.

هفت شباهت روحانی و برانکو

«برانکو ایوانکویچ»، سرمربی پرسپولیس هم در یکی- دو سال اخیر، محبوبیت حسادت برانگیزی داشته و به یکی از مربی های تاریخی این کلوب بدل شده؛ ولی به نظر می رسد این دو صورت ی اجتماعی، جُدا از موفقیت هایی که کسب کرده اند، شباهت هایی دارند که در اینجا می خواهیم بخشی از آن را مرور کنیم.

یک- کاریزما

فرهنگستان فوتبال نوشت:«حسن روحانی» یکی از برجسته ترین صورت های سیاسی دودهه ی اخیر کشور عزیزمان ایران بوده که حالا تجربه ی چهارسال ریاست جمهوری را پیدا کرده و ج

«عباس عبدی»، روزنامه نگار سرشناس، راجع به ی حسن روحانی می گوید: او مدرن ترین رییس جمهور کشور عزیزمان ایران است. آقای عبدی جهت این ادعا، دلایل خودش را دارد. می گوید حسن روحانی نخستین و تنها رییس جمهور کشور عزیزمان ایران است که نه به خاطر کاراکتر متفاوت وخاصش، و نه به خاطر ویژگی های شخصی اش رییس جمهور نشده است. او این بار هم در کانون مبارزات ریاست جمهوری، به محبوبیت شخصی اش تکیه نکرده است. روحانی ویترین یک نحوه تفکر است و آنهایی که او را برگزیده اند و حمایتش می کنند، همان هایی که سال ۹۲ به او رأی دادند و احتمالاً سال ۹۶ به او رأی خواهند داد، در او چیزی بیش از یک صورت ی دوست داشتنی سراغ کرده اند. او قرار است برنامه ها را جلو ببرد. نه سیدی خوش پوش است، نه مردمی و خاکی است و نه برجستگی فردی دیگری دارد. از نگاه عباس عبدی، این که رییس جمهوری فارغ از همه ی این جذابیت ها توانسته باشد منتخب مردم شود، یک گام به جلو و به سوی مدرن شدن حکومت است. این تعاریف را به شکل دیگری راجع به ی برانکو ایوانکوویچ هم می توان ارائه داد. سرمربی قرمزها که امروز جهت هواداران تیم، محبوب ترین محسوب می شود، کمترین جذابیت فردی ندارد. نه گرما و تشعشع بلاژویچ را دارد، نه خوش تیپی و کاریزمای دنیزلی را. او در حرف زدن و رفتارکردن هیچ توصیه ی قابل تأملی ندارد و فقط با تکیه بر کارنامه و تیمش توانسته قلب هواداران را به دست آورد.

دو- ستاره بازی

برخلاف دهه ی هفتاد و هشتاد که چنددوره حضور برانکو در کشور عزیزمان ایران و نشستن روی نیمکت تیم امید و ملی با ظهور صورت های فراوان و تازه ای همراه شد، این بار برانکوی دهه ی نود، یک ستاره باز تمام عیار است. او در پرسپولیس همه ی قمارش را بر سر صورت های آشنا شده است انجام می دهد و هیچ ریسکی نمی کند. چه سال قبل که با طارمی و مسلمان و بنگر و رضاییان تیم خود را بسته بود، چه بعدتر که همه ی توجه و هزینه اش را صرف سیدجلال حسینی و بیرانوند و وحید امیری کرد. او در نیم فصل هم با آوردن فوق ستاره ی لیگ، یعنی سروش رفیعی، کار را تمام کرد. جهت فصل بعد هم دست روی منشا گذاشته و شجاع خلیل زاده و سعید آقایی و یکی- دو ستاره ی دیگر. صورت شدن صادق محرمی و محمد انصاری در تیم برانکو را باید جریان حاشیه ای به حساب آورد. او پرسپولیس را در حدّ قهرمانی می خواهد و جهت این کار، بیشترین توجهش به امتحان پس داده هاست. این همان حرف هایی است که راجع به ی کابینه حسن روحانی هم می توان زد. روحانی هم بیشترین توانش صرف این شد که ژنرال هایی مثل زنگنه و ظریف و ربیعی و حتی پورمحمدی را در تیمش داشته باشد و چیزی را به دست قضا و قدر نسپارد. روحانی بیشترین امتیازاتش را هم با همین ژنرال ها و قاضی زاده هاشمی کسب کرد و بعید است در کابینه ی بعدی هم دست به اکتشاف بزند.

هفت شباهت روحانی و برانکو

سه- تعویض نمی کنند

حسن روحانی نشان داده که اگر انتخابی داشته باشد، پای او خواهد ایستاد. عوض کردن سه وزیر در آخرین ماه های ریاست جمهوری، تنها تغییرات کابینه ی روحانی بوده که آن هم تقریباً از روی اجبار انجام شده است است. او حتی در جاهایی که ضعف شدید و انتقادات زیادی را تحمل کرده، دست به تعویض نزده و این احتمالاً از روحیه ی محافظه کارش نشأت می گیرد؛ عین همان که راجع به ی برانکوی محافظه کار هم می شود گفت. بیشترین اعتراض به برانکو، دیر تعویض کردن است و این که تمایلی به استفاده از نیمکت نشینانش نشان نمی دهد. این بی علاقگی تا جایی است که حتی تیمش را با کمترین ذخیره ی ممکن بسته و حتی گزینش زیادی هم جهت تعویض باقی نگذاشته.

فرهنگستان فوتبال نوشت:«حسن روحانی» یکی از برجسته ترین صورت های سیاسی دودهه ی اخیر کشور عزیزمان ایران بوده که حالا تجربه ی چهارسال ریاست جمهوری را پیدا کرده و ج

چهار- وعده نمی دهند

برانکو علی رغم اغلب مربیان، نه کُری می خواند نه وعده های بزرگ می دهد. میروسلاو بلاژویچ، استاد این فضاسازی ها بود و عجیب است که شاگرد خلَفش کمترین علاقه ای به کَل کَل با رقبا و به شوق آوردن مدیران ندارد. در فوتبال، وعده دادن سخت نیست؛ ولی برانکو نشان داده که وقتش را زیاد صرف کارکردن می کند تا صحبت کردن. حسن روحانی را به وعده هایش نمی شناسند؛ جز همان شعارهای سال ۹۲ که راجع به ی برطرف حصر و گزارش صدروزه مطرح کرد، نمایش عجیب و غریبی نداشته و زیاد در موضع دفاعی بوده است. این دوره از انتخابات هم با رقبایی مواجه است که همه ی انرژی ارزش را روی وعده های نجومی گذاشته اند. بیشترین وقت و توان روحانی، این بار صرف این می شود که بگوید وعده ها چقدر توخالی و غیر واقعی است.

هفت شباهت روحانی و برانکو

پنج- فقط یک جبهه

منتقدان می گویند روحانی نتوانسته همان طور که در برطرف مسائل بین المللی تلاش کرده و موفق بوده، در حلّ گره های اقتصادی و اجتماعی هم درخشان ظاهر شود. انتقاد این است که او هنگامی که همه ی توانش را صرف بخشی از مسائل می کند، از دیگر پرسشها غافل می شود. شاید این همان ایراد برانکو هم باشد. او که فصل قبل در نیمه ی جلویی زمین، تیمی فوق العاده ساخته بود، قهرمانی را به ضعف ساختار دفاعی و دروازه ی لرازانش باخت. این فصل، شاید اتفاقی متفاوت افتاده باشد؛ برطرف نواقص دفاعی و کم شدن زهر هجومی. پرسپولیس شانس آورد که در لیگ ایران، قهرمانی معمولاً با گل نخوردن به دست می آید، اگرنه طارمی می توانست هر تیمی را زمین بزند.

شش- پرهیز از جوان گرایی

علوان زاده و کرملاچعب بد هنگامی که به پست برانکو خورده اند؛ هنگامی که که او سّش اوج رفته و دیگر حوصله ی جوان ها را ندارد. شاید بهتر باشد آنها از پرسپولیس بروند. شاید در تیم دایی یا تیمی دیگر بتوانند وقت بازی پیدا کنند. برانکو در فصل بعد هم از امیدها و جوانان پرسپولیس استفاده ی زیادی نخواهد کرد. مثل روحانی که کابینه اش همه کارکشته و پیرند و هیچ جوانی وقت عرض اندام در دستگاه او را پیدا نمی کند. بعید نیست که اگر روحانی بماند، چهار سال بعد هم کابینه اش را در حالی تحویل بدهد که حتی یک مدیر جوان را معرفی نکرده است.

هفت- تحول

در آخرین مصاحبه ای که با برانکو داشتیم، به او گفتیم که هرچه سنّش اوج می رود، زیاد به بازی تهاجمی میل به پیدا می کند. خودش گفت نه. می گفت این تفاوت تیم ملی با کلوب است. در باشگاه، وقت داری و می شود روی برنامه های هجومی کار کنی و در تیم ملی این امکان فراهم نیست. به نظر توجیه می رسد. برانکویی که از گذشته در ذهن داریم، یک مربی محافظه کار و دست به عصاست که به برانکوی امروز شباهت زیادی ندارد. این اتفاق انگار جهت روحانی هم افتاده است. اصول گرای قدیمی حالا یک اصلاح طلب است. این که چقدر به اصلاح طلبان نزدیک است و چطور حمایتش می کنند، به جای خود؛ ولی خودِ اصلاح طلبان هم تأیید می کنند که کمتر کسی مثل او می توانست ایده های اصلاح طلبان را به پیش ببرد و به دنبال گشایش در فضای سیاسی کشور عزیزمان ایران و تغییر باشد.

و بالاخره این که؛ شباهت های برانکو و رییس جمهور، احتمالاً بیش از این هاست. اگرچه که حتماً تفاوت هایی هم دارند؛ ولی تا همین حد هم شباهت های این دو چهره، قابل توجه است. محبوبیتی که اگر روحانی در این انتخابات نبازد، اگر بتواند به کارش ادامه دهد، ممکن است بیش از پیش به چشم بیاید.

واژه های کلیدی: ایران | برانکو | پرسپولیس | حسن روحانی | برانکو ایوانکوویچ | اخبار ورزشی و نتیجه های مسابقات